وقتی پرده دیدگانم -که تمام مدت قهر کودکانه زمین با خورشید بسته بود- گشوده می شوند.از آن همه حماسه و سفر و سرزمین اساطیر و ایستایی زمان به قعر حجم چارگوش اتاق -که گشودگی دستانم به اوج آن نمی توانند رسید- سقوط می کنم و می نگرم به درفش آشتی خورشید و زمین که از کوتاهی آویز پنجره ها به امید آب کردن یخ قهرآگین چهره این عنصر زمینی به درون اتاقم سر می کشد.
و من هر بار بر درازنای و تیرگی آن آویز سرمه فام می افزایم.
با این حال خورشید آشتی گر هر بار درفش امید خود را عمود تر از سرمه افزایی من بر بته جقه های به هم بافته ی قعر اتاق می کوباند و هر بار این حجم چارگوش مرا گرمای فزونتری می دهد تا از شرم این گرما قطره های بیشتری از پیشانی ام روان شوند.
باشد تا آن گاه تابستان.اتحاد این دانه های شبنم شرم آگین.همچون ریسمان از برای در چاه افتادگان.تاب بی هوازی ماندن را ز من درربایند تا بر جاودان عشق بازی درب و چارچوب مهر بطلان کوبم. پس آنگاه این حصر خود تگلیف را خواهم شکاند و مجنون وار "رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا میخواند" خواهم راند...

1394/9/26

کوروش دنیوی

اگر به جای تو بودم فرار می کردم

فراخ کوه و کمر اختیار می کردم

ز قل و بند زمین پر از فریب و ریا

تمام خود به خودم خرج یار می کردم

اگر به جای تو بودم ازین مزار بزرگ

سرم به خانه ی می رهسپار می کردم

میان خشم و نفاق و دروغ و کین و حسد

بنای دل به طرب استوار می کردم

اگر به جای تو بودم به شور و چنگ و نوا

یمانی از شعرا بی قرار می کردم

درون کوچه و بازار و حین چرخ سماع

طلا و نقره و مس بی عیار می کردم

اگر به جای تو بودم به جای این همه دون

به جام وساقی و می اعتبار می کردم

ز رسم آکل و ماکول و ختم قل به قرا

به سوی چشمه جان اعتذار می کردم

مثال حافظ و ساقی و عارفان به جام

شراب و خوشه ی پروین نثار می کردم

1394/7/20

کوروش دنیوی

سالهاست عمر به چنگال دل انداخته ام 

به بیابان زده ام عشق تو پرداخته ام

همچو فرهاد به کندن شده ام مشغول و 

جام عشقت  به رقیبان دگر باخته ام

زهر و افسون تو چون قند و گهر بود . دریغ

قصر آینده ام از قند و گهر ساخته ام

این سیه چاله ی عشق تو ببلعید مرا

تو در آغوش دگر . من به سیه تاخته ام

ساقیا مست می اش کن جگر سوخته را 

دست خود را گله مندانه به حق آخته ام

1394/4/19

کوروش دنیوی 

از تو می پرسم: من شبیه به چه حیوانی هستم؟
تو پاسخ میدهی : مار.
-میگویم: به اعتقاد من تو "دلفین" هستی . پر جست و خیر و با نشاط که در تلالو آفتاب سر از آب بیرون میکنی و مار عاشق دیدار توست.

-میگویی: این روزها همه دفین را می پسندند. مثل دیگری بزن.

- میگویم: اشتباه می کنی! این روز ها همه آن دلفینی را می پسندند و لبخند نثارش میکنند که از ایشان فرمان ببرد نمایش در می آورد و شادشان می کند. اما همین که به جای مربی از قلب خود فرمان بری کند... تو نمی دانی.....    

اما مار آن دلفین آزاد اقیانوس را دوست دارد. مار نمیخواهد دلفین از او او فرمان برداری کند. چرا که شرط آزاد بودن این است. او به آرزوی معشوقش دلفین به ساحل می رود افسوس که شنا نمیتوان کرد...

-میگویی: مار چه ربطی به دلفین دارد؟ این دو مخلوف چه به درد هم میخورند؟!

-میگویم: بیا این استعاره را از دید دو طرف بنگریم. مار تمام آینده اش را رها کرده و سالهای سرنوشت ساز عمرش را در ساحل می گذراند تا شاید لحظه ای دیدار معشوق نصیبش شود. او دنیای خود را آن لحظه می پندارد که دلفین شاد و فرخنده و زیبا اندام به اراده دل تن از اقیانوس بیرون میکند. سوار بر موچ می شود و باز به قلب زلال آب باز میگردد. اصلا میدانی چرا وقتی مار آب می نوشد مدهوش میشود؟! این را از من بپرس که به چشم تو مار هستم. چرا که عطر معشوق را در آب توانست یافت و این شرابی است سرخ فام که او را از خود بیگانه می کند. افسوس که مار دل به اقیانوس نمی سپارد. می ترسد در هوای بی هوای زیر آب بدون دیدار دلفین خفه شود غرق شود جان دهد و از همان لحظه ای چند دیدار معشوق هم بی نصیب بماند...

اما دلفین هراسان است. به اعتقاد او مار آفریده شده نا بگزد بکشد خیانت کند...   استدلال دلفین حکم می کند که باید تا حد توان از مار دور باشد! و همچنان که لبخند نثار مار می کند دست در دست دیگری بگذارد تا به خیال خام خود خیانت مار را جبران کرده باشد.

اما ... گاه گاه که دلتنگ این معشوق قاتل به خیالی خائن خود می شود شنا میکند شیرجه میزند و تن از آب به در می کند تا لحظه ای هیئت هولناک این مخلوق را ببیند و عطرش را در هوا بشنود و باز به اقیانوی باز گردد تا دلتنگ شدنی دوباره....   آه که نمی داند مار چنان افسون عطر او گشته که دیگران مخلوق را حتی به سمت خود سویی نمی توان داد.

آه که دلفین هراسان است تا تن خود را به خشکی بزند. چرا که می داند راه بازگشتی به آب نخواهد بود...

چند لحظه ای بعد تو لبخند میزنی

من میگویم : این لحظه تمام زندگی من است...   

کوروش دنیوی 

1391/10/27

در گنجه ذهنم یادواره طرحی است شگرف. خاطره ای از شبی اعجاز آور و روشن

آن روز تمام قد سر در آخور خاک داشتم. از خاک طلب می کردم    با خاک پیمان می بستم    و  بر خاک می افزودم.

پس آنگاه که روز بی طاقت شد شب به تاخت آمد و گیسوانش را بر آسمان پراکند تا شاید لختی بیاسایم

    من.نگران بر سوسوی ستارگان سکوت شب را با صدای نسیم می آمیختم و تخیلم سوار بر این آهنگ الهی دریچه های هفت آسمان را چارچوب به چارچوب فتح می کرد.

تمام هستی من: نگاه هوشمند چشمانم

کالبدی نبود

من . از حجم حضور . رشته ای از تار و پود کل شده ام.  پیکان هوشم از سوی تا سوی یگانگی است.  هر پرسشم تپی است در محیط تار و پودی یکه و واحد.

اینجا "سرنوشت" معنی آرزوست .   "مهیا یافتن" معنی خواستن.....

ای لایتناهی!  مرا بیاموز هر آنجه دانش توست

    پس در لحضه آتشین شدم سوختم گدازه شدم و از افلاک به خاک آمدم. به گمان سر به فراخور حد کشیدم...

پلک هایم را باز کردم. آفتاب در تمثیل ظهر تابستان در چشم هایم تخم گذاشت.

روزگارم به بهترین حال متحول شده !

در تربیع بهار آرزو کردم :  "سرنوشت" معنی آرزوهایتان باشد

1393/12/28

کوروش دنیوی

در هوا سودای عهدی می رسد با من 

من به شنهای بیابان جفت...

تیره گون سرسو نیارامد دمی تا ره نمایان باشدم بر ناکجا رفتن

مه میان خون میش کشته در چنگال گرگ آسمان آسوده خاطر خفت

گر که می آراستم شب را

می شد آنگه دید چشمم فاصله مابین خاک و تن...

تیره گون سرسو . چو من . با راز دیرین و نهفته در میان جامه اش . مشکین و پیل افکن. درد خود با کس نمی گوید

داستان ها می تواند او سرودن ناجوانمردی شن های بیابان را 

کوه شن هرگز نمی پوید

بر بیابان دلان تیره شن گشته اینک من چرا بیهوده گویم راز؟

گر نگیرندم مرا دل خنجر ایشان

شبروان را دل نمیجوید

کوروش دنیوی 

1393/8/23

مشهد

ای عشق خوش خرام و مه روشن شبم      برخیز و بر لبان شفق گونه نه لبم

شوقیست آتشین به دلم بوسه ات چو داغ      باشد که داغ بردگیت کم کند تبم

پروانه گرد شمع فروزان ندا دهم      اینک تو شعر و شمع و شرابی و مذهبم

چونان کشید بر دل من پرده ی نیاز       عشقت.که روی ماه تو شد درس و مکتبم

ساغی شراب چشم تو نوشیده است بدان      اینک به تاخت می روم همتای مرکبم

کوروش دنیوی

93/5/17

هین به باد آمدم و ساکن طوفان گشتم      سایه و همسفر ابر بهاران گشتم

زان بساط دد و دیو و ره حق و ره دین     فارغم آمد و با تخت دلیران گشتم

آتش افتاد جگر را و دوصد نقش بر آب      زین تغابن که به ایران شد و ویران گشتم

ای تو هخامنش ای پادشه بی همتا      تا تو رفتی ز میان سوز زمستان گشتم

افتخار سحر دائم آن وسعت خاک      با تو رفت از پس و من سر به گزیبان گشتم

شه تو خاکی و هزاران به رخت چهره به خاک      تا به خاک آمده ام رتبه تابان گشتم

از تپیدن به عرب واژه من شد کلمه      لقمه حمله بی رحمی گرگان گشتم

پادشاها تو ببخشای و مرا خرده مگیر       زینکه در معبد و خود ساغی مستان گشتم

کوروش دنیوی

1392/12/13

مشهد

                                                  مشهد 1386

 مشهد

سهراب سپهری

مشهد 11/1/1390

شبی شر اب سلامت به جام رز سپرم                              لبان مجمر معشوق خود به بوسه برم

در این هوای سراسر خزیده در دم یار                            ز شوق هر دم او تا دم زمان بپرم

مضیف دل ز قدومش مبارک و نزه گشت                        خیال من به تک رسد چو سر زند به سرم

به دیر ایزد منان شوم ٬ به آتش مغ                                  دعا کنم که تا ابد ز باغ او بچرم

خیال من چو به وزن آمده به زیور شعر                           خیال و صورت یارم بدین سبب بخرم

هزار باغ گلستان ز نوش تو نه بهوش                              چه باشدم چو نباشد ازین جهان خبرم ؟!

به این زمان و مکانی که شاعرم ٬ به ربیع                         که با توام تب ساغر٬ تتمه ی سفرم

کوروش دنیوی

مشهد 17/1/1390

غنج رفتار تو را دیدم و دیوانه شدم                                           مست مستان تو گشتم٬پی و بی خانه شدم

    ز هجوم شب پر شعشعه کز چشم تو بود                                          خرقه درویشی جان کندم و شاهانه شدم

    چاووش عشق تو سر می دهم از هستی جان                                     خود گمان می برم از رند تو رندانه شدم

دست خود می نبرم بهر مناجات و دعا                                      مست مست همه مستان تو مستانه شدم

ورد تالار دل تو همه من دانم و بس                                                        لب آفاق هجومت پر پروانه شدم

جامی از نوش نگاهت به تبم تب زده باز                                             پختگیم از تب تو آمد و مردانه شدم

سر به افلاک خدا می کشد هر شعله ی عشق                                     سجده بر من ز افلاک زد و افسانه شدم

باری ای عالم افسانه و شعر ابدی                                                          ز دم عشق جهان ساغر جانانه شدم

کوروش دنیوی